Er zijn nog geen tags.
We hebben het al gehad over het modernisme, je weet wel, de kunst die gaat over kunstenaars die niet meer de werkelijkheid willen imiteren, maar met hun eigen gevoel aan de slag gaan, schilderen als een beest, Karel Appel, dat soort werk. Dat leverde heel veel op, woede, minachting en ook heel veel lol, want mensen vonden het ook wel boeiend om met de kleurrijke emoties van kunstenaars in aanraking te komen.
Ze herkenden zichzelf in hun werken of vonden rust bij het bekijken. In de vorige les hebben we het gehad over Robert Rauschenberg, zijn witte schilderijen als experiment om te zoeken naar de grenzen van de schilderkunst: tot hoever kan ik gaan met minimaliseren?
Wat bezielt een kunstenaar om een wit doek wit te schilderen vroegen wij ons terecht af.
Orde scheppen, chaos beheersen, de rust van het abstracte, een appèl doen op de verbeelding van de kijker….. Dat waren een aantal reacties van leerlingen, naast de voorspelbare irritante gevoelens die de les gewoonlijk bij een aantal leerlingen oproept. Het is geen toeval denk ik dat het modernisme eindigt met het minimalisme. Want als je maar doorgaat met minimaliseren hou je tenslotte niets over…...Daarbij komt dat de jaren zestig zich aandienden, de hippies veroverden de wereld, flowerpower ontkiemde het zaad voor explosieve ontwikkelingen. Een nieuw tijdperk diende zich aan met het woordje “post” (wat erna komt). Na het modernisme het postmodernisme. Ruwweg geschat hield dat ook niet lang stand. Van 1970 tot 1989, (het jaar dat de Berlijnse muur viel).
Het leuke van het postmodernisme is dat het van alles kan zijn wat je wilt dat het is, en dat is volgens mijn minder tolerante leerlingen ook het uber irritante ervan, het kan woede, verbijstering en ongeloof oproepen......
Eigenlijk was het modernisme een zeer optimistische stroming. Elke opvolgende beweging bevatte grootse vergezichten en het geloof in de oplossing van alle problemen. Dat vonden de postmodernisten maar dom. Ze dachten dat alle grote ideeën, zoals het communisme en het kapitalisme waanbeelden waren. De postmodernisten geloven niet in grote verhalen. Als er al oplossingen zijn, dan moet je die zoeken in de brokstukken van het verleden. Uit deze fragmenten creëren ze iets nieuws, met de nodige speelsheid en ingehouden ironie. Het zijn de postmodernisten die beginnen met citeren, imiteren en parodiëren.
We gaan het postmodernisme verkennen aan de hand van een aantal voorbeelden. We beginnen met het bekijken van een typisch postmodern gebouw. Het staat in New York. Het heet "AT en T Building" en het is ontworpen door architect Philip Johnson.
De opdracht deze keer: zoek de betekenis op van de woorden die je nog niet kende in deze tekst. Verzamel wat informatie over bovengenoemde architect en plaats een foto van een van zijn gebouwen bij je artikel.
Praktische opdracht: ontwerp een gebouw in de vorm van een dier. De volgende les vertel ik het een en ander over het postmodernisme in de beeldende kunst…….